یکی از دوستانم به نام حجت الأسلام حسین مروّتی جریان تکان دهنده ای را برای ما نقل کرد . ایشان می گفت : روزی من و تعدادی از دوستان را برای گرفتن اطلاعات به اتاق مخصوصی بردند . عراقی ها برای ایجاد رعب و وحشت به انواع حیله ها متوسل شدند و هرکاری که از دستشان برمی آمد انجام دادند تا اطلاعات مورد نظرشان را از ما بگیرند . در آنجا ما صحنه ای دلخراش دیدیم که خیلی متأثّرمان کرد . خانمی را وارد اتاق کردند که کودکی شیرخوار در بغل داشت . فرمانده بعثی در حالی که یونیفرم نظامی بر تن داشت و سیگار می کشید با تکبر و نخوت خاصی شروع به بازجویی از این خانم کرد . از جمله از او پرسید شوهرت کدام یک از اینها است ؟ او را معرفی کن . زن گفت : شوهر من همانجا که ما را اسیر کردند شهید شد . افسرِ بعثی که به بن بست رسید به او گفت : به خمینی اهانت کن . آن زن شجاع و قهرمان بدون هیچ ترس و نگرانی ، خیلی آرام و متین گفت : میان ما مرسوم است که به سادات احترام کنیم نه اینکه اهانت کنیم . سپس گفت : امام سید است و ما می ترسیم که به سید اهانت کنیم . افسرِ خشن و بی رحمِ عراقی با شنیدن این جمله ، بسیار خشمگین شد و مانند یک شتر مست ، هوار کشید . وی این طرف و آن طرف می رفت و با فریاد به زن می گفت : زود باش اهانت کن و الاّ چه و چه می کنم . او عربده می کشید و تهدید می کرد اما آن زن شجاع ، آرام و ساکت نشسته بود و می گفت : ما به سید اهانت نمی کنیم . در این لحظه فرمانده عراقی با قساوت تمام سیگارش را بر صورت آن طفل معصوم که در بغل مادرش بود گذاشت . فریاد کودک به آسمان رفت و اشک از دیدگان مادر مانند قطرات باران فرو می ریخت . چشم های ما به سوی طفل معصوم و بی گناه خیره شد . مادر گریه می کرد ولی چیزی نمی گفت . اشکش جاری بود اما اراده اش محکم و قوی بود . طفلش فریاد می زد اما خودش خاموش بود و به امامش اهانت نکرد .

**خاطرات حجت الاسلام سیدحسن میرسیّد ازدوران اسارتش

+سایت حکیم زین العابدین عسکری گیلانی

**خاطرات حجت الاسلام سیدحسن میرسیّد ازدوران اسارتش

+سایت حکیم زین العابدین عسکری گیلانی

شادی ارواح شهداء وروح بلند حضرت امام خمینی ره : اَلفاتِحَة مَعَ الصَّلَوات